Ik heb de Mirena laten plaatsen in mei 2011. Vlak erna kwam mijn moeder in het ziekenhuis te liggen met een ernstige ziekte. Ik rende van hier naar daar en was bek af.
Niets vond ik nog leuk, lag dagen in bed en had nergens zin in. Mijn partner verweet mij dat ik teveel energie in het ziekenhuis gebeuren stopte en dan ja, zit je in een vicieuze cirkel. Ligt het aan mij, aan de situatie waarin ik me bevind of ligt het aan die spiraal. Aan dat laatste dacht ik destijds niet, het leek mij inderdaad de spanning en de woede die ik had opgedaan in het ziekenhuis vooral omdat ik me druk maakte hoe ze met mijn moeder omgingen en het feit dat ze misschien wel zou overlijden. Daarnaast heb ik chronische vermoeidheid dus ik dacht niet aan de Mirena, was blij dat ik niet meer ongesteld werd met de daarbij behorende hevige bloedingen waarbij ik dagen van slag was.
Een stressvolle tijd van 3 maanden dat mijn moeder in het ziekenhuis lag ging voorbij. Na twee maanden heb ik mezelf ziek gemeld omdat ik het niet meer trok. Ik was doodmoe en dacht nog steeds dat de oorzaak lag bij het feit dat mijn moeder was opgenomen. Inmiddels ben ik vijf weken verder, zijn de meeste problemen opgelost behalve mijn extreme moeheid. Normaal moet ik al rekening houden met mijn activiteiten maar nu kom ik nergens meer aan toe. Ik sleep me naar mijn werk maar blijf lusteloos.
Toch maar weer googlen m.b.t. de Mirena. Ligt het nou echt aan die Mirena.............tja er blijft niets anders meer over. Ik voel aan mezelf dat ik me de rust gun die mijn lichaam nodig heeft en toch kom ik niet over de vermoeidheid heen.
Dus vandaag de conclusie getrokken dat als ik het zeker wil weten, ik dat ding eruit moet laten halen. Zonde van mijn geld (had ik beter kleren voor kunnen kopen ). Liever hevige bloedingen en soms enkele dagen doodmoe dan hele maanden nergens geen fut meer in en lusteloos de tijd doorbrengen tot je weer moet gaan werken
