Danielle's verhaal

Hier vind je de vertalingen van ervaringen van andere vrouwen
Plaats reactie
Claudia
Site Admin
Berichten: 859
Lid geworden op: 16-12-2007 20:07

Danielle's verhaal

Bericht door Claudia » 28-12-2007 14:38

Hallo,

Mijn naam is Danielle, ik ben 27 jaar, en ik heb twee zoons, een van 6 jaar en een van 8 maanden, ik ben gelukkig getrouwd en ben altijd vrolijk en relaxed geweest totdat ik de mirena geplaatst kreeg. Ik heb de spiraal eind oktober gekregen op aanraden van een vriendin en mijn gynaecoloog, bij wie ik al zeven jaar patient ben. Een grote fout, hier is mijn verhaal, ik hoop dat ik er iemand mee help.

Vier zaterdagen geleden voelde ik, toen ik aan het werk was, pijn in mijn eierstokken. Ik schreef dat toe aan de eisprong, op zondagochtend voelde het een beetje beter. Die zondagavond, toen ik uit bad kwam, voelde ik me slap, duizelig, alsof ik zo flauw zou vallen, mijn hart ging zo snel tekeer, dat ik een noodoproep deed aan mijn gynaecoloog. Wat zij zei kwam er op neer dat mijn klachten niet door de mirena kwamen en dat ik me moest proberen te ontspannen en rust te nemen (het kwam er op neer dat het in mijn hoofd zat). Op maandagochtend voelde ik me vreselijk, ik was misselijk, angstig, nerveus, gedeprimeerd, versnelde hartslag...Ik belde mijn gynaecoloog en eiste dat ze het ding er uit zou halen, omdat ik me nog nooit in mijn leven zo gevoeld had! Ik kon die middag een afspraak krijgen, maar toen ik er kwam was er een verpleegster die ik daar nog nooit in de praktijk had gezien, wat ik vreemd vond aangezien ik er al zeven jaar patient was. Ze bracht me in de kamer en vertelde me dat het onmogelijk was dat de spiraal deze klachten veroorzaakte, ik werd erg emotioneel door de situatie en ze zei dat ik het nog even wat meer tijd moest geven, en schreef me antidepressiva (lexapro) voor. Stommeling die ik was geloofde ik haar, ik nam een lexapro toen ik thuis kwam tegen 12 uur 's middags. 's Avonds om half 8 dacht ik dat ik een hartaanval kreeg, ik ging de trap af en mijn man zag meteen dat er iets mis was, ik huilde, mijn hart voelde alsof hij uit mijn borstkas zou springen, mijn arm en vingers aan de linkerkant waren gevoelloos en ik had het ijskoud en kon niet meer stilstaan. Ik ging naar de eerste hulp en en werd behandeld voor een angstaanval en ik liet de dokter op de eerste hulp de Mirena verwijderen. Daarna kreeg ik de bekende 'Mirena-crash', de volgende twee dagen voelde ik me ziek, maar ik kon het aan, op donderdag was ik zo ziek dat ik niet meer van de bank af kon komen, zo misselijk dat zelfs een slokje water me te veel werd, ik moest een familielid inschakelen om voor de kinderen te komen zorgen zodat mijn man me opnieuw naar de eerste hulp kon brengen. Ik werd behandeld voor uitdroging en misselijkheid, gedurende dit alles was ik nog steeds gedeprimeerd en angstig, wat het allemaal nog erger maakte. Mijn derde en laatste bezoek aan de eerste hulp was zondag de 8e, ik was zo gedeprimeerd en ziek dat ik mijn huisarts belde, en hij zei dat het klonk alsof ik een angstaanval had en adviseerde me om een halve lexapro te nemen en de volgende morgen een afspraak bij hem te maken. Dat deed ik en 6 uur later was ik dus weer op de eerste hulp, met hartkloppingen, angst, zo gedeprimeerd dat ik mezelf haatte en dacht dat ik gek werd. Ik voelde me een slechte echtgenote en moeder, en de lijst gaat maar door, deze aanval was zo erg dat mijn handen tot een vuist waren geknepen en niet meer konden ontspannen, op de eerste hulp bleek mijn bloed in orde, mijn hartfilm in orde en de foto's die van mijn borst waren genomen ook. Ze gaven me lorazepam wat heel goed hielp. Dat is ongeveer een week geleden en ik begin me beter te voelen, elke dag lijkt het wat beter te gaan, ik ben nog steeds nerveus (alsof ik een belangrijke operatie moet ondergaan) en heb wat last van misselijkheid door de dag heen, maar over het geheel gaat het beter. Wat veel vrouwen en ikzelf hebben moeten ondergaan wens ik mijn ergste vijand nog niet toe. Alsjeblieft, al jullie vrouwen die denken dat ze gek aan het worden zijn, dat zijn jullie NIET, en geloof me, met mij was het erg, ik zat iedere tien minuten op het internet, om verschillende dingen op te zoeken over depressies, angsten, alles, je wordt er gek van, onthou alsjeblieft dat je zelfs als je spiraal er uit is je nog akelig kunt voelen, dat had ik ook en heb ik nog steeds wel wat, je moet je lichaam de tijd geven om de eigen hormonen weer te produceren en de synthetische te verdrijven. Hou in gedachten dat je je het ene moment goed kunt voelen, en het andere weer helemaal gek, dat zijn de akelige restanten van de mirena. Heel veel sterkte voor iedereen die hier nu doorheen moet. God zegene jullie allemaal. Danielle.

Dit bericht van Danielle vind je terug op http://www.medications.com/se/mirena, het is geplaatst op 15 december 2007.
Moeder van 4 kinderen, drie keer Mirena (in 2001, 2003 en 2007)

Plaats reactie