Ik maak me erg zorgen

[Nilla]

Dit wordt een lange post en ik hoop dat dit niemand afschrikt want ik zou heeeeel graag wat feedback willen hebben voordat ik besluit om toch wel of niet naar de huisarts te gaan want ik begin me echt zorgen te maken. Ik heb allemaal bijgehouden hoe, wat, wanneer en hoe erg de pijn en bloedingen terugkwamen. Dat, en ik wil gewoon graag even m'n ei kwijt hier.

Beetje background informatie: ik ben 24 en ben op m'n 12e/13e voor het eerst ongesteld geworden. Mijn menstruaties zijn altijd al erg hevig geweest; elke maand een week lang kromlopende pijn en hevige bloedingen. Ik heb altijd maandverband gebruikt want tampons vind ik vreselijk; als ik bijvoorbeeld wakker werd op een ochtend en net ongesteld was geworden dan deed ik zo'n super-absorberende nacht-maandverband in en ging naar school. Als ik dan 2 á 3 uur later opstond zat het bloed op de stoel. Niet leuk als je toch al niet goed met je klasgenoten kan omgaan, maar goed.

De bloedingen waren erg zat maar waar ik echt het meeste last van had was de pijn; het beinvloedde mijn dagelijks leven. Het was erg genoeg dat ik amper rechtop kon lopen omdat het zoveel pijn deed. Ik merkte dat het minder erg werd als ik gewoon fijn de hele dag in bed kon liggen of de hele dag stil kon zitten (in het weekend) maar aangezien het altijd wel een week duurde zaten er altijd dagen bij dat ik toch naar school moest of naar stage, dus veel lopen, dus meer pijn.

Na een tijdje was ik het zo zat dat ik toen ik 20 ofzo was toch naar de huisarts ben gegaan met een verzoek om de pil. Dit dus puur om mijn menstruaties minder pijnlijk en hevig te maken, niet als anti-conceptie (ben nog steeds maagd). Ik heb de pil (diane-nog-wat) uiteindelijk 2 jaar geslikt maar uiteindelijk hielp het niet veel. Ik had gehoord dat de prikpil misschien beter zou werken, dus ik terug naar de dokter. Zij vond de prikpil geen goed idee voor mij (waarom weet ik niet) en raadde de mirena aan. Voordat ik mocht besluiten drukte ze me op het hart dat ik er goed moest over nadenken omdat het dus de bekende 6 maanden zou duren voordat mijn lichaam er aan gewend zou zijn, en veel mensen haken in die 6 maanden af, zei ze. Ik nam mezelf voor om die 6 maanden in ieder geval vol te houden.

Het inbrengen was ontzettend pijnlijk en mijn baarmoeder lag ver naar achteren dus die moesten ze eerst naar voren trekken met een tang - niet prettig! Ik heb de eerste paar dagen vreselijke kramp gehad, zelfs met 600mg ibuprofen pillen maar dat was ook wel te verwachten. Ik moest terug voor controle 6 weken na het inbrengen. 3 weken na het inbrengen zakte de pijn en toen ik terug kwam op controle had ik er nagenoeg geen last van.
Dus ik zit in die stoel voor de controle en de gyneacoloog heeft zeker een minuut lang met dat inwendige echo-apparaat zitten zoeken naar de mirena want hij kon hem niet vinden! Uiteindelijk toch gevonden en volgens hem zat de mirena goed en kon ik weg.

In maart af en toen een stevige kramp, maar verder niet meer ongesteld. In April, geen problemen, Mei idem dito. Ik blij natuurlijk, denkend dat ik misschien eindelijk voorgoed van de pijn af zou zijn!

En toen kwam Juni. In die maand zou ik 2 weken lang passen op het huis en de bejaarde hond van mijn baas - ik doe 2 dagen per week vrijwilligers werk op de kinderboerderij hier en pas op het aangrenzende woonhuis van de beheerder als die op vakantie gaat.
Begin juni merkte ik dat ik weer een kramp kreeg; niet heel erg, het was meer een zeurende pijn maar makkelijk te negeren en ik maakte me verder ook geen zorgen. Eind vierde week van Juni ging ik dus oppassen: ik zat daar net een paar dagen toen opeens, zonder enige waarschuwing de pijn in volle hevigheid toenam en ik weer ongesteld werd. Nou is mij nooit goed uitgelegd wat er nou onder 'spotting' wordt verstaan: in mijn oren klinkt het als niets meer dan een paar druppels, en de mirena bijsluiter noemt het 'druppelsgewijs bloedverlies'. Toen begonnen bij mij de zorgen want wat ik had was zeker geen druppelsgewijs, maar meerdere keren per dag maandverband verwisselen!
De pijn hield de hele dag, dag in dag uit aan als een irritante zeurende pijn in de achtergrond, en een paar keer per dag als hevige kramp. Ik weet nog heel goed dat ik op een avond in de geitenstal de lammetjes de fles aan het geven was toen het weer gebeurde, ik vooroverboog van de pijn en bijna de flesjes liet vallen omdat het zo onverwachts kwam. Daarna moest ik de hond uitlaten en ik was blij dat er verder niemand op straat liep want ik kon amper rechtop lopen.

Na een week nam het weer af en had ik alleen bruinverlies, de kramp was ook minder. En een week later BOEM, weer in volle hevigheid ongesteld. Na nog een week ging ik weer naar huis op een vrijdag en de woensdag daarna was ik weer op de KiBo om te werken: ik ben die dag uiteindelijk eerder naar huis gegaan omdat het zo'n pijn deed en heb thuis, na een lang heet bad, de mirena bijsluiter maar weer eens doorgelezen, en toen vond ik het volgende onder Zelden Voorkomende Bijwerkingen: Huiduitslag met hevige jeuk en vorming van bultjes (urticaria).
Toen ik zo plots erg ongesteld werd tijdens het huis-passen kreeg ik inderdaag heel erge jeuk op de binnenkant van mijn linkerbeen, heel hoog vlakbij mijn vagina zegmaar, en inderdaad bultjes. Die zijn tot op heden nog niet weggegaan en het jeukt iedere dag vreselijk.

Juni ging voorbij en 5 weken na de laatste menstruatie werd ik weer ongesteld, vervolgens weer 2 weken later, daarna 4 weken later en het bleef ongeregeld en onvoorspelbaar wanneer de volgende zou komen. De pijn is sinds Juni bijna elke dag aanwezig, met wel bijna elke dag minstens 1 keer een hevige pijnscheut wat erger wordt tijdens de menstruatie. Ik heb gemerkt dat als ik lange tijden stil zit en weinig doe, dat het dan minder is. Dit merkte ik vooral deze en vorige week.
Ik had vorige week vrij genomen van werk en ben de hele week thuisgebleven en zat grotendeels achter de computer. Met andere woorden: ik bewoog niet zoveel en had dus ook niet zo'n last van pijn. Afgelopen woensdag ging ik weer werken en ben ik dus veel in de weer met vegen, uitmesten, zware kruiwagens rondrijden, veel bukwerk en werk waar je een beetje mee voorover staat: ik was speelplanken waar kinderen mee kunnen bouwen aan het oprapen om ze terug te leggen waar ze hoorden, toen de kramp weer in volle hevigheid terugkwam.
De volgende dag was ik met m'n moeder boodschappen aan het doen; ik was die ochtend weer ongesteld geworden en terwijl we in de Coop rondliepen gebeurden het weer; wat ik meestal doe tijdens die pijn aanvallen is onmiddelijk stilstaan, ergens op leunen en m'n adem inhouden en wachten tot het zakt. Die avond tijdens het koken begon het weer en tijdens had eten had ik constant pijn, ik kon amper stilzitten op m'n stoel. M'n moeder zei nog, neem een aspirientje maar wat zij dus niet weet is dat aspirientjes en paracetamol bij mij nooit echt gewerkt hebben tegen menstruatie pijn. Als ik geluk heb zakt de pijn wel wat maar meestal duurt dat maar een half uurtje. Dat is altijd al zo geweest.
Vrijdag viel wel mee qua pijn en bloed (was de hele dag aan het schilderen en deed dus geen uitmesten en vegen enzo). Zaterdagochtend (vandaag) weer een volle maandverband weggegooid toen ik opstond om 12 uur (ik slaap graag uit!). Ik was om 1 uur op de KiBo om het schilderen af te maken, kreeg weer sterke kramp in de kantine, en toen ik om 3 uur thuis was zat m'n maandverband weer vol.

Sinds Juni heb ik dagelijks bruisverlies en afscheiding en draag dus dagelijks inlegkruisjes wanneer ik niet ongesteld ben; soms stinkt het, soms niet. Tijdens menstruatie is het meestal geen vers bloed maar dik slijmerig bruinrode troep, alsof het allemaal al oud is ofzo. Af en toe een vers druppeltje (de spotting? Maar wat is de rest dan?!).
Ik ben dus nog steeds maagd en slik geen verder geen medicijnen. Gisteren is voor mij maand 8 begonnen. Ik heb net nog gevoeld of ik de draadjes nog kon vinden en schoot half in de paniek toen ik dat niet deed, maar met een beetje moeite kan ik er nét eentje voelen.

Ik ben dit zo ontzettend ZAT, omdat het zo'n invloed heeft op mijn dagelijks leven en werk, en ik wordt zo moe van die pijn (niet echt moe-moe, maar zat-moe)! Zelfs terwijl ik dit typ heb ik die krampen, ik wordt er helemaal gestoord van. De reden waarom ik nog niet naar de huisarts ben gegaan is omdat 1: ik nog steeds hoop dat het minder wordt en ik toch wil proberen om het tot Februari vol te houden, want dan heb ik de mirena een jaar en als het dán nog steeds zo is dan er het echt niet goed, en 2: omdat als ze hem eruit halen, want kunnen ze verder dan nog doen tegen de pijn? Ik wil niet weer 'normaal' ongesteld worden want dat is nog erger dan dit!

Wat denken jullie? Toch maar naar de dokter, of toch nog even aankijken voor zolang ik het volhou? Wat zouden jullie doen? Ik maak me zorgen.

Koekjes voor diegenen die dit helemaal gelezen hebben!

[mo]

Hallo Nilla,

Ik zou zeker weer langs de huisarts gaan. De 6 maanden zijn voorbij en je hebt er erg veel last van. In feite eigenlijk meer dan zonder de Mirena, want nu ben je veel vaker ongesteld als ik het goed begrijp. Het klinkt of je toch met de huisarts op zoek moet gaan naar een betere oplossing.
Is weleens onderzocht waarom je zo veel last hebt van je menstruatie? Is er gekeken of het endometriose is?

Groetjes,
Mo