Bang
Geplaatst: 08-08-2010 20:33
Beste lotgenoten,
Ik heb inmiddels meer dan een jaar de Mirena.. en het was een van de slechste medische ervaringen ooit. Wat me opvalt is hoe weinig informatie je krijgt over het zetten zelf.. en daarnaast over de opvattingen die onder artsen heersen wat betreft de mirena. Ik voel me enigszins misleid: alsof er een product aan me verkocht is/word. "Ja die klachten verdwijnen gewoon hoor". Je kon het woord 'wijffie' er gewoon achteraan denken, wat betreft de toon waarmee het gezegd wordt.
Nou de klachten zijn dus niet verdwenen. Ik heb nog steeds wee-achtige krampen in mijn buik (bijna anderhalf jaar later), terwijl ik deze nog nooit van mijn leven heb gehad. Ik heb inderdaad vieze afscheiding, waar ik me voor schaam. Het liefst laat ik hem verwijderen, maar...
Mijn ervaring met het zetten was schrikbarend. De eerste poging werd gedaan door een onervaren huisarts in opleiding. Jaja... Dit ging dus niet, en nadat ik lag te gillen als een speenvarken zei mijn huisarts dat hij moest stoppen. Maanden later had ik de moed weer verzameld, ben ik naar de gynaecoloog gegaan, waar het eveneens drama was. Het deed zó veel pijn, dat ik niet eens stil kon blijven liggen. De reactie van de gynaecoloog was afwijzend, boos en hij zei zelfs dat hij vond dat ik me aanstelde. Uiteindelijk zat hij erin, en heb ik 2 weken pijnstillers geslikt.
Jullie kunnen begrijpen dat ik nogal bang ben om hem er weer uit te halen. Heeft iemand tips/steunende woorden voor mij? Ik wil hem er eigenlijk uit: ik denk niet dat het gezond is om iedere keer deze ernstige krampen te hebben.
Groet E
Ik heb inmiddels meer dan een jaar de Mirena.. en het was een van de slechste medische ervaringen ooit. Wat me opvalt is hoe weinig informatie je krijgt over het zetten zelf.. en daarnaast over de opvattingen die onder artsen heersen wat betreft de mirena. Ik voel me enigszins misleid: alsof er een product aan me verkocht is/word. "Ja die klachten verdwijnen gewoon hoor". Je kon het woord 'wijffie' er gewoon achteraan denken, wat betreft de toon waarmee het gezegd wordt.
Nou de klachten zijn dus niet verdwenen. Ik heb nog steeds wee-achtige krampen in mijn buik (bijna anderhalf jaar later), terwijl ik deze nog nooit van mijn leven heb gehad. Ik heb inderdaad vieze afscheiding, waar ik me voor schaam. Het liefst laat ik hem verwijderen, maar...
Mijn ervaring met het zetten was schrikbarend. De eerste poging werd gedaan door een onervaren huisarts in opleiding. Jaja... Dit ging dus niet, en nadat ik lag te gillen als een speenvarken zei mijn huisarts dat hij moest stoppen. Maanden later had ik de moed weer verzameld, ben ik naar de gynaecoloog gegaan, waar het eveneens drama was. Het deed zó veel pijn, dat ik niet eens stil kon blijven liggen. De reactie van de gynaecoloog was afwijzend, boos en hij zei zelfs dat hij vond dat ik me aanstelde. Uiteindelijk zat hij erin, en heb ik 2 weken pijnstillers geslikt.
Jullie kunnen begrijpen dat ik nogal bang ben om hem er weer uit te halen. Heeft iemand tips/steunende woorden voor mij? Ik wil hem er eigenlijk uit: ik denk niet dat het gezond is om iedere keer deze ernstige krampen te hebben.
Groet E