Na de verwijdering, verslag van week tot week: week 1 t/m 7

Hier kun je beschrijven hoe het sinds de verwijdering van de Mirena met je gaat. Post hier al je updates!
Plaats reactie
Livo
Nieuweling
Berichten: 9
Lid geworden op: 06-03-2011 09:40

Na de verwijdering, verslag van week tot week: week 1 t/m 7

Bericht door Livo » 11-03-2011 13:02

Na ca. 2,5 jaar heb ik besloten dat mijn mirenaspiraal eruit gaat. Ik loop nu al 15 maande te tobben met heel veel (psychische) klachten. Ik heb “mijn verhaal” al verteld in dit forum.
Ik ben heel er bang voor de hormoonschommelingen die het er uit halen van het spiraaltje te weeg kan brengen. En twijfel heel erg of mijn klachten wel of niet door mirena worden veroorzaakt, maar ik heb eigenlijk niets te verliezen. Ik wil er alles aan doen om hiervan af te komen en dus ga ik het toch proberen.

Ik merk dat als ik het moeilijk heb ik toch weer even of het forum kijk of ik vergelijkingen kan vinden, dus lijkt het met wel goed dat ik mijn bevindingen er ook op zet. Hopelijk help ik hier dan ook anderen weer mee.

Verwijdering: op 25 jan was het zover, ook het verwijderen vond ik dood eng, gelukkig heb ik een hele lieve en begripvolle huisarts die me er door heen heeft gepraat. De rest van de dag hield ik wat kramp en ’s avonds had ik het idee dat mijn lage rugklachten minder werden.

De 1e week: direct de volgende dag kreeg ik een bloeding, een onttrekkingsbloeding ?? Heeft die ook stolsels/velletjes/vliesjes?? De bloeding duurde ca 6 dagen. Mijn rugklachten zijn inderdaad sterk verminderd. Alsof er met het verwijderen van mirena een splinter uit mijn rug is getrokken. Verder ben ik psychisch erg wiebelig, heb een enorm vaag gevoel in mijn hoofd, het lijkt alsof mijn stemmingswisselingen iets vlakker zijn maar ik schiet van “het gaat wel” tot “dit is niet te doen”. Ik heb verder een zeer vette huid (terwijl ik normaal altijd een zeer droge huid heb) en heel veel puisten van die diepe onderhuidse die veel druk geven en niet uit te knijpen zijn (sorry niet zo smakelijk).

De 2e week: mijn fysio ontdekt een bultje op mijn rug, dit zat er twee weken geleden zeker nog niet, hij adviseert me dit toch even bij de huisarts te laten beoordelen, conclusie een cyste die op de spier vast zit, niks ergs. Psychisch blijft het heel wisselend hoewel er ook momentjes tussen zitten dat het allemaal wel gaat.

De 3e week: in het begin van de week heb ik het idee dat mijn hoofd iets minder wazig is, op woensdagmiddag krijg ik een terug val en ben zo bang dat ik weer helemaal terug bij af ben (zou dit een eisprong moment kunnen zijn?) Donderdag en vrijdag gaat het redelijk maar zaterdag is het weer helemaal mis. De dag is bijna niet door te komen en ‘s avonds is het net of er iets van me afvalt en gaat het wel weer.

De 4e week: De eerste paar dagen van de week gaan redelijk, ik merk dat ik aan het eind van de middag/ begin van de avond als ik het zat ben, een dikke keel heb, wat onrustig ben en een knagend onbestendig gevoel in mijn maag heb. Donderdag sta ik op met wat licht buikkramp en in de loop van de dag is er een licht bloeding, ik heb meer gewrichtsklachten en ’s avonds val ik in een piekerbui en heb veel moeite. Zaterdag is de lichte bloeding al weer weg. Het weekend gaat weer redelijk.

De 5e week: Dit begint er op te lijken, ik heb weer een beetje zin in dingen, slaap redelijk tot goed. De tweede helft van de week heb ik wat meer last van de dikke keel en wat onrustige buien maar het lijkt beter dan de afgelopen maanden toen de mirena er nog in zat.

De 6e week: Het lijkt erop of de puistjes iets minder worden maar mijn spierspanning en rugklachten lijken wel weer iets toe te nemen. Er zitten deze weken zeker dagen tussen die weer zeer moeizaam verlopen, met stemmingswisselingen en al. Het slapen gaat wat minder goed en ik voel me erg wiebelig alsof maar iemand met zijn vingers hoeft te knippen en ik helemaal van de kaart raak. Zou dit een dipje zijn die te maken heeft met de eisprong?? Ik maak aantekeningen zodat ik dit later terug kan kijken.

De 7e week: De negatieve buien zijn heel heftig aanwezig, ik kan soms wel janken en voel me zo depressief, ben trillerig, angstig, kan niet helder meer denken en heb paniekvlagen. Het lijkt weer helemaal mis. Slapen gaat slecht en een aantal dagen heb ik het idee dat het aardig rommelt in de baarmoeder, maar er gebeurt niets (in iedergeval geen ongesteldheid). Zou mijn lichaam zijn doorgeslagen in het aanmaken van hormonen? Ik voel met eigenlijk weer netzo als met de mirena. Deze heftige buien komsten mij zoveel energie dat ik wederom afval en me zo moe en vaag in mijn hoofd voel. Ik ben net een stuiterbal met mijn stemmingen, hoewel er geen echt goede momenten tussen zitten het gaat van `gaat wel` tot `slecht`. Ik ben zo bang dat ik terug bij af ben en dat mirena helemaal niet van invloed is. Ik praat mezelf de hele dag in dat zolang er geen normale cyclus is ik hier nog niets van kan zeggen. Maar het is net of mijn negatieve gedachtes een eigen leven leiden en zich hier niets van aantrekken. Herkent iemand dit???

Livo
Nieuweling
Berichten: 9
Lid geworden op: 06-03-2011 09:40

Week 8

Bericht door Livo » 19-03-2011 20:10

De 8e week: het gaat me allemaal erg moeizaam af. Dagen van "het gaat wel, maar zeker niet van zelf" wisselen af met momenten die niet om door te komen zijn. Het lijkt wel of er weer steeds meer van die momenten komen. En dan komen ook weer die twijfels, komt alle ellende wel van mirena en hoelang duurt het nog voordat ik me wat beter ga voelen. Ik lees op dit forum voornamelijk verhalen van dames die al snel heel enthousiast zijn na de verwijderen en vervolgens lees ik helemaal niets meer.
Op donderdag wordt ik in de loop van de dag plots ongesteld, eindelijk. Ik hoop dat dit verlichting geeft maar er verandert niet veel. Maar na een dikke dag houdt het ook al weer op. En nu op zaterdag voel ik me zo rot: ik tril, bibber, voel paniek en angst golft met een knagend gevoel bijna continu door mijn lichaam, ik heb het idee dat ik helemaal terug bij af ben. Mijn lichaam lijkt helemaal te stuiteren alsof ik op hol ben geslagen en heb echt geen idee meer hoe dit ooit nog goed moet komen, ben zo depri, huilbuien, een dikke keel en moeizaam gaat het eten naar binnen. HELP, zijn er nog dames die zich hierin herkennen??

Plaats reactie