Ik ben Nathasja, 28 jaar. Mijn verhaal is vrij langdradig, dus eerst maar even de korte versie:
Diagnose endometriose en vervroegde overgang op mijn 23ste. Inmiddels nog steeds geen menopauze, en steeds vaker (ook buiten de menstruatie en eisprong om) last van vrijwel alle symptomen van endometriose. Om die reden op 2 augustus 2013 de Mirena laten plaatsen.
Langere-maar-nog-steeds-verkorte versie
De pil is er 1 jaar geweest, toen ik 14 was, daarna geen andere vorm van anticonceptie gehad. Op mijn 20ste 'project baby' gestart, 2005 was dat. in 2006 gingen we de medische molen in, in 2007 kreeg ik een kijkoperatie vanwege mijn vermoeden van endometriose, wat ook klopte, bovendien waren mijn eileiders verstopt, wellicht als gevolg daarvan. In 2007 kregen we ook 2 IUI behandelingen, de tweede ging op onverwachte manier erg mis en we besloten er een half jaar tussenuit te gaan. In 2008 hadden we de moed verzameld om nog een IUI te doen. Deze keer met een ander hormoon. Geen resultaat, en de eerstvolgende IUI eindigde veel te vroeg toen de eitjes al gesprongen bleken te zijn. De cyclus erna kwam het verlossende woord: vervroegde overgang. Dus met spoed ivf, wachtlijst overgeslagen en direct in de eerstvolgende cyclus gestart met hormonen. De eerste ivf eindigde een paar dagen na de punctie; mijn eicellen activeren niet. Een verschijnsel wat typisch is voor vrouwen in het einde van de overgang. Ondanks dat, hadden we wel 10 eicellen in ivf en dat is dan weer wel goed. De volgende stap was ICSI, maar helaas, na transport bleken van de 7 eicellen, nog maar 4 heel te zijn, tijdens het bewerken van de eicellen sneuvelden er 3 en de laatste eicel bleef net aan heel, maar activeerde niet. De opties die overbleven, waren nu extreem beperkt, we konden nog een icsi doen, maar de kans dat het nu wel zou werken, was te klein om serieus te overwegen. We konden eventueel een poging doen waarbij eerst mijn immuunsysteem platgelegd zou worden, omdat mijn eicelprobleem wellicht te maken had met een auto-immuunziekte, ondanks dat ik geen enkele andere klacht had ervaren die daarmee gekoppeld kon worden. Ze wilden wel een cyclus proberen met prednison. Het kwam erop neer dat zij wel door wilden gaan tot wij het niet meer aan konden. Maar ik ben geen proefkonijn. Mijn 'zaak' is voorgekomen bij de club van knappe koppen en zij zijn er niet uit gekomen wat mijn probleem nu precies is, laat staan hoe ze dat op kunnen lossen. Als zij er niet uit kunnen komen, houd het op voor mij. We besloten er nog even over na te denken, en na deze periode, besloten we te stoppen en kinderloos verder te gaan.
Over Mirena,
De jaren erna waren geen pretje, elke maand, soms 3 weken, soms 8 weken, kwam weer die belachelijke menstruatie, met alle heftigheid, de krampen, de steken, de pure pijn. En steeds vaker ook tussen de menstruaties door, tot het punt waarop ik vrijwel dagelijks pijn of ongemak had van de endometriose. De overgang was er nog lang niet, of ik was er nog lang niet doorheen, en de endometriose groeide lekker door. 5 jaar na de diagnose endometriose, besloot ik er eindelijk iets aan te gaan doen. Veel opgezocht, veel verhalen vergelijken, en hoewel mirena vaak erg negatief uit de test kwam, wist ik zelf ook wel dat mensen die iets te klagen hebben, dat ook veel harder doen, dan mensen die gewoon tevreden zijn. Dat deed ik zelf ook jaren op mijn weblog, het was geen plek voor mensen die HOOP zochten! Bovendien, ik had ook veel positieve verhalen gelezen van mensen met endometriose en mirena. En dat was genoeg om mirena een kans te geven. Het plaatsen viel me enorm mee, achteraf gezien dan, want op het moment dat ik mijn benen in die beugels legde, in het kamertje van de gynaecoloog, kwam er een flinke stroom herinneringen terug en barstte ik in tranen uit. Ontspannen is de sleutel! Dat had ik vaak genoeg gelezen, dus diep ademhalen, hartslag omlaag krijgen en doen alsof er niets aan de hand is. Even een krampje bij het inbrengen en verder niets. De week erna was geweldig, ik voelde me opgelucht, opgewekt, hoopvol, mijn menstruatie was direct gestopt na het inbrengen en ik kon niet meer tevreden zijn dan dit.
De bijwerkingen zijn alleen iets minder prettig, al kan ik er mee leven. Na 3 weken begon ik bloed te verliezen en dat is daarna niet meer gestopt, sommige dagen zo goed als niets, andere dagen weer wat meer, ik denk dat ik op dit moment mijn tweede menstruatie na het plaatsen heb, maar het verschil is lastig te merken. Ik heb wat meer pukkels dan voorheen, maar ik heb het idee dat dat ook weer minder wordt nu. Het ergste vind ik dat bloedverlies. Het is echt niet veel, spotting, maar genoeg om inlegkruisjes te moeten dragen. Nouja, zoals de gynaecoloog al vertelde, ik had hier al rekening mee gehouden, 3-6 maanden kon de cyclus erg onregelmatig worden en ik kon last krijgen van tussentijdse bloedingen, ik moest het de tijd geven, en zo lang ik geen pijn heb, doe ik dat ook.
Groetjes, Nathasja