mijn naam is Yvonne, ik ben nieuw op dit forum en wil even mijn verhaal met jullie delen. Waarschijnlijk wordt het een lange lap tekst, sorry alvast daarvoor haha.
Ik zal beginnen bij het begin. Ik heb een goede jeugd gehad met een normale thuissituatie. Op school nooit problemen gehad en ik was altijd heel energiek en vrolijk als ik mijn ouders moet geloven. Ben wel altijd een beetje een aparte geweest, eigenwijs en lekker schijt aan wat anderen vinden van me. Toen ik ongeveer 13 jaar was ben ik begonnen met het slikken van de pil. Ik was al een jaar terug voor het eerst ongesteld geworden maar de pijn die ik elke keer had was ondraaglijk en mijn menstruatie was heel onregelmatig. Zo was ik vaak 2 weken lang ongesteld, en af en toe iets van 2 maanden niet. Ik ermee naar de dokter en die schreef me de pil voor, wat voor mij in eerste instantie helemaal de uitkomst was. Zelf kon ik mijn cyclus reguleren, ik slikte de pil door wanneer ik op vakantie was en ik had veel lichtere menstruaties. Ook toen ik mijn eerste vriendje kreeg kwam het voor mij goed uit dat ik de pil slikte en ik ben dan ook altijd erg enthousiast erover geweest.
Tegen die tijd dat ik begon met de pil, ben ik verhuisd en ging ik naar de middelbare school. Veel veranderingen in een korte tijd. Ik verloor oude en maakte veel nieuwe vrienden en kreeg ook voor het eerst een vriendje. In het begin had ik ook heel veel moeite met het vinden van mijn weg op die nieuwe school. Ze wisten van mij altijd al dat ik anders was dan de rest, maar in deze periode werd het alleen maar duidelijker. Ik sloeg een totaal andere weg in, kleedde me anders en ging na een tijdje ook met de verkeerde mensen om. Mijn eerste vriendje was helemaal niet goed voor me en ik heb aan die ervaring ook een trauma overgehouden. Ik voelde me steeds slechter en ik moest ook naar de psycholoog. Ik maakte het uit met hem maar de klachten verdwenen niet.
Langzaam werd ik na verloop van tijd depressiever en werd het doen van de gewone dingen zwaarder voor me. Gewoon uit bed komen en naar school gaan ging eigenlijk niet. Vaak ging ik niet naar school, maar niemand merkte het omdat ik goed toneel kon spelen en ik alle toetsen gewoon wel haalde. Ik heb heel veel aan mezelf getwijfeld en gepiekerd om alles en niks, had ook last van hele vage paniekaanvallen. Dat er eigenlijk niets aan de hand was, maar ik ineens knettergek werd van mezelf en alles om me heen. Als ik dan op school zat of aan het werk moest ik echt naar huis, omdat ik echt niet kon functioneren op deze manier. s 'Nachts in bed had ik altijd veel huilbuien en eigenlijk om het minste kon ik emotioneel worden. Ook veel nachtmerries en ik werd vaak bezweet wakker. Op zon moment wilde ik er liever niet zijn, ik heb ook veel aan zelfmoord gedacht in deze periode. Hiervoor ben ik toen der tijd vaak naar de huisarts geweest, die altijd maar bleef zeggen dat het gewoon de pubertijd was wat ervoor zorgde dat ik me zo voelde.
Toen ik ongeveer 17 was heb ik verkering gekregen met een jongen waar ik stapelgek op was, maar die ook niet goed voor me was. Hij loog veel tegen mij en wist me altijd te manipuleren met zijn praatjes. Pas toen het uit was realiseerde ik me wat een kneus hij is, maar toch heeft de tijd met hem me ook niet goed gedaan. Eigenlijk ging ik bijna alleen maar met verkeerde mensen om en door die ervaringen was mijn zelfvertrouwen na verloop van tijd al helemaal weg. Ik voelde me jaren lang ook niet mezelf, omdat ik wist van mezelf dat ik eigenlijk zo niet ben. Ik had nergens meer zin in, was heel prikkelbaar en heel snel chagrijnig, ik maakte om de kleinste dingen ruzie en ik dacht heel negatief over alles. Ik was gewoon zwaar naar de klote en ik begreep niks meer van mezelf en de wereld om mij heen. Deze periode heeft geduurd vanaf mijn 13e tot mijn 18e jaar (dus 5 jaar) en ik ben heel vaak hiermee naar de huisarts gegaan, die altijd maar bleef zeggen dat het hoogstwaarschijnlijk de pubertijd was.
Natuurlijk was dit niet van de pubertijd. Misschien had het er deels mee te maken, maar ik was zwaar depressief en het heeft niet veel gescheeld of ik had het opgegeven. Elke dag opnieuw het gevecht met mezelf. Ik was moe ervan. Ik zag het niet meer zitten. Ik ben heel blij met mijn ouders die er altijd voor me zijn geweest, en vooral met mijn moeder die me altijd serieus heeft genomen hierin en naar me luisterde. Door haar kon ik terecht bij de schoolpsycholoog en bij de ggz, waar ze me een aantal jaar hebben proberen te helpen waar ze konden. Ik ben onderzocht en er is uit gekomen dat ik borderline heb in combinatie met adhd. Ik heb veel medicijnen gehad maar ik kreeg veel last van alle bijwerkingen, en het onrustige gevoel en het piekeren bleef. Ik heb de gekste dingen geprobeerd om me beter te voelen. Mediteren, lichttherapie, cursussen gevolgd, de gekste rituelen en noem het maar op.
Op een dag toen ik 18 was had mijn moeder ergens gehoord dat er vrouwen waren die depressief werden van de hormonen in de pil. Ik wist helemaal niet dat dat kon en het leek mij ook sterk dat het daar van kon zijn. Maar het was ondertussen toch al uit met mijn vriend en ik was ook benieuwd of mijn menstruatie tegen die tijd al regelmatiger was. Ik stopte met de pil en na een aantal weken voelde ik me al veel beter. Veel meer mezelf, energieker, en geen last meer van die gekke huilbuien om niks. Ook had ik in die tijd maar besloten om met andere mensen om te gaan, wat de hele situatie ook verbeterde. Wel nog altijd veel buikpijn bij de menstruatie, maar daar kon ik mee leven.
Hierna heb ik nog kort een relatie gehad met een jongen en ik begon daardoor weer aan de pil. Ik had dit keer een andere pil, maar ik merkte na een maand ongeveer al dat de klachten terugkwamen. Ook mijn moeder merkte dat ik weer in mijn oude denkpatroon terugviel en we gingen terug naar de dokter. In totaal heb ik denk ik 4 verschillende pillen geprobeerd, maar er was er geen waar ik tegen kon. De dokter bleef ook volhouden dat dit gewoon in mijn hoofd zat en dat het niet van de pil kon komen. Toch hoefde het voor mij niet meer en ik heb afgelopen zomer een hele leuke tijd gehad zonder al die gekke klachten.
Afgelopen november heb ik mijn huidige vriend leren kennen en omdat ik toch graag iets van anticonceptie wilde, in februari de spiraal laten plaatsen. Ik dacht, dat doe ik wel even. Dus niet. Het was ontieglijk pijnlijk, het ging bij mij ook niet in een keer goed waardoor de huisarts een andere moest gaan halen. Ik ben de hele dag ziek geweest op mijn verjaardag. Ik heb het uiteindelijk maar een maand uitgehouden met dat stomme kreng. Na een week begonnen de klachten al. Ik was uitgeput, chagrijnig, moe en had nergens meer zin in. Mijn vriend merkte het ook aan me en wist niet zo goed wat hij ermee moest. De buikpijn ging maar niet weg, het leek juist alleen maar met de dag erger te worden. Ik had alle klachten van een blaasontsteking maar als ik mijn urine liet testen was er niks aan de hand. Ik was zo moe dat ik mijn bed niet uit kon en de tijd op het werk kroop gewoon voorbij. Ik twijfelde aan alles, zelfs aan de relatie tussen mij en mijn vriend.. Ik had de neiging om het uit te maken en toen ik op een dag naar huis reed van mijn werk dacht ik, laat ik nu tegen een boom aanrijden dan ben ik er vanaf.. Ik schrok hier zelf zo erg van dat ik de ochtend erna nog naar de huisarts ben gegaan om hem per direct te laten verwijderen. Die luisterde in eerste instantie niet naar me en zei dat ik gewoon nog moest wennen, omdat het volgens hem niet kan dat je er zo'n klachten van krijgt. Ik moest er maar een nacht over slapen. Boos dat ik was ben ik de volgende dag terug gegaan en gelukkig was er toen een invaldokter aan het werk. Hij luisterde naar me en zei dat het wel degelijk kan dat ik deze klachten krijg van de spiraal, maar dat het gewoon niet zo vaak voorkomt. Hij heeft hem er gelijk uitgehaald en ik heb me hierna nog een week naar gevoeld. Daarna zijn de klachten langzaam weg gegaan. Dit is nu ongeveer een maand geleden en ik voel me alweer mezelf. Ik ben vrolijker, energieker en ik geniet van de leuke dingen. Mijn vriend zei ook dat hij heel blij is dat ik van de mirena af ben, omdat hij ''eindelijk zijn meisje weer terug heeft''.
Dit wil niet zeggen dat de hormonen de oorzaak zijn van alles. Ik heb wel degelijk last van borderline en adhd en wat merk ik maar al te goed aan mezelf. Elke dag opnieuw. Natuurlijk zitten er nog vaak dagen tussen dat ik me naar voel, dat ik last heb van mijn stoornis en me onzeker voel of twijfel. Ik ben nu eenmaal een stuk gevoeliger dan de meeste mensen omdat het in mijn hersenen net wat anders gaat. Het is dus niet zo dat ik enkel door de pil en de mirena zo depressief ben geworden, maar ik weet nu wel zeker dat het alles veel erger heeft gemaakt. Nog steeds heb ik vaak heel zware dagen en last van stemmingswisselingen, maar ik kan oprecht zeggen dat ik met mezelf kan leven. Ik weet heel goed van mezelf hoe ik in elkaar zit, en wanneer het niet meer gaat helpen mijn ouders en vrienden me er doorheen.
Waar ik van baal is dat ik nooit serieus ben genomen door mijn huisarts. Jaren gingen er voorbij en af en toe voelde ik me een paar dagen beter, maar steeds begon de ellende weer van voor af aan. Je wil niet weten hoevaak ik s'nachts huilend aan de keukentafel heb gezeten met mijn ouders, die radeloos waren en ook echt niet wisten wat ze met mij aan moesten. Ik wilde echt niet meer leven en heb serieus gedacht dat ik de 18 niet zou halen. Wat ben ik blij dat het nu zoveel beter met me gaat en dat ik erachter ben gekomen dat ik niet tegen die hormonen kan. Alleen jammer dat mijn huisarts nooit de link legde en alles maar afschoof op de pubertijd.
Voor mij nooit hormonen meer! Dan maar elke week een paar dagen buikpijn. Met een goede pijnstiller is dat probleem ook verholpen. En condooms zijn ook niet alles, maar toch ben ik heel blij dat ze bestaan. Ik heb liever dat ik wanneer ik seks heb een condoom moet gebruiken dan dat ik me zo ellendig voel door die troep in mijn lijf!
Ik wil tegen alle vrouwen op dit forum zeggen: Heb schijt aan wat je huisarts zegt en durf op jezelf te vertrouwen. Als je zelf aan je lichaam voelt dat je niet jezelf bent met de mirena, dan zijn dat gewoon de bijwerkingen en dat het niet wetenschappelijk bewezen is wil nog niet zeggen dat het niet bestaat! Dit forum bestaat niet voor niks en je bent duidelijk niet de enige hierin. Iedere vrouw is gewoon anders en reageert nu eenmaal anders op de hormonen. Het doet echt wel wat met je en besef goed dat je dat zelf het beste kan voelen. Het is jouw lichaam en hoe je je voelt is het belangrijkste..
Wat een lang verhaal is het geworden, maar ik wilde het echt even delen, door dit forum voelde ik me veel minder alleen hierin en ik hoop dat vrouwen ook hun ervaringen blijven delen
Dikke kus,
Yvonne