Ra-de-loos

Vertel hier je verhaal.
Plaats reactie
Nadine
Nieuweling
Berichten: 1
Lid geworden op: 21-08-2017 20:18

Ra-de-loos

Bericht door Nadine » 21-08-2017 20:50

Na een lange zware HG (hyperemesis gravidarum) zwangerschap, werd in september 2016 onze tweede prachtige dochter geboren.
Ruim 7 weken heb ik bloed verloren n.a.v. de bevalling en daarna 3 weken niets, ik voelde me eindelijk weer mezelf worden. Het grote genieten kon beginnen!

Dec 2016, de eerste menstruatie kondigde zich aan, uit ervaring wist ik dat de eerste menstruaties wat heviger kunnen zijn dus ik maakte me geen zorgen. Totdat ik na 10 dagen zo ontzettend veel bloed verloor dat ik er duizelig van werd.
Daar zat ik op het spoedspreekuur van de gynaecoloog. Ik kreeg een kuur mee (Provera 2x 10mg) en dat zou het bloeden moeten stoppen/minderen, dit gebeurde helaas niet. Opnieuw terug naar het ziekenhuis. Cyclokapron werd voorgeschreven en dat zou het bloed echt moeten stoppen, ook planden we een datum (19-1-17) om een mirena spiraal te plaatsen.
Helaas leverden beide niks op. Een hystroscopie werd gedaan en alles zag er -op wat verdikt baarmoederslijmvlies en veel bloed rondom de baarmoeder -normaal uit.
Er werd een kweek afgenomen en bij de pathologie onderzocht, ook hier kwam niets vreemds uit. Ondertussen bleef ik extreem veel bloedverlies houden, inmiddels al ruim 2 maanden continue en heel hevig.
Opnieuw kon ik niet normaal functioneren en dat is enorm hard. Mentaal wil ik heel graag maar fysiek werkt niet mee. Was de situatie tijdens de zwangerschap nog met een eindpunt in zicht waar ik me aan vasthield nu is het uitzichtloos en onzeker.
Lichamelijk ga ik hard achteruit. De ene ziekenhuis afspraak volgt de andere op. Het gynaecologen team staat voor een raadsel. Ze trekken alles uit de kast, onderzoeken en medicatie, alles heeft weer tijd nodig om vervolgens niets aan de situatie te veranderen, inmiddels is het mei.
Er wordt opnieuw een bloedtest gedaan, hier komt iets uit wat hoop biedt, von willebrandt factor wordt geconstateerd en kan het stollingsprobleem verklaren. Helaas blijkt uit verder onderzoek dat dit niet de boosdoener is. Hoewel ik even reageer op de medicatie (bloedverlies wordt minder, continue ongesteld) dat is al draaglijk want ik kan enigszins functioneren.
Mijn gezin, familie, sociale leven, werk alles lijdt onder de situatie. Mentaal is het ontzettend zwaar. Ik voel me enorm schuldig naar alles en iedereen, vertrouw mijn eigen lichaam niet, weet niet meer hoe het is om me normaal te voelen. Ik ga continue over mijn eigen grenzen heen.

In het ziekenhuis plannen we opnieuw onderzoeken want hoewel de situatie iets draaglijker is, het is nog steeds niet wat het moet zijn.
Na 8 maanden, het is inmiddels augustus, hebben we een heftig gesprek, de uitslagen zijn niet goed maar ook niet slecht, de gynaecologen weten het niet, ze hebben dit niet eerder meegemaakt. Ze overwegen een curettage en evt risicovolle operatie. Eerst besluiten we om nog een hormoonkuur van 6 weken (oestrogeen 2mg) te proberen en mocht dit niet baten gaat de spiraal eruit.
Na 1 week gestopt met de kuur, extreme bijwerkingen en het bloeden bleef hetzelfde.
Ik neem een beslissing de spiraal moet eruit. Dat is afgelopen vrijdag gebeurd sindsdien, nu 4 dagen verlies ik enorm veel bloed ,het voelt vreselijk.
Ik ben ook echt op, mijn hoop is dat dit na een paar dagen minder wordt / ophoudt...
maar wat als dit niet gebeurd?

Novasure is geen optie, ik heb nog een kinderwens die ik niet zomaar kan parkeren. Daarbij ben ik veel te bang om in de overgang te komen.

Ik wil weer vertrouwen krijgen in mijn lichaam, me goed voelen, lekker een stuk wandelen , niet meteen overal op zoek zijn naar een toilet, reserve kleding thuis laten, sporten, met mijn kids het water in...

Plaats reactie