Ik heb mijn Mirena spiraal inmiddels al drie jaar.
Ik raadde het altijd iedereen aan. Wat heerlijk om haast geen bloedverlies te hebben!
Geen pijn gehad bij het inbrengen en voor zo ver ik wist geen bijwerkingen.
Sinds een paar weken voelde ik me doodmoe, elke dag, elk moment, en later begon ik ook misselijk te worden. Dezelfde klachten als bij mijn eerste zwangerschap. Maar ik bloedde ook al een tijdje flink veel, dus dacht ik niet gelijk aan zwanger zijn. Ik vroeg mijn vriend of hij mijn spiraal nog kon voelen, en dat kon hij niet. Dus of ik was hem verloren of hij was naar boven geschoten. Die avond wist ik het bijna al zeker, ik voelde me zwanger, ben een test gaan halen en ja hoor. Wat een schok, maar eigenlijk al verwacht. Zwanger geworden ondanks dat we beschermd waren, wat een #@%$! zooi!
Niet te geloven, mijn vriend en ik zijn anderhalf jaar samen, hij begint volgende maand met een zware studie, en ik voed mijn dochter van drie al met moeite alleen op. Een babietje kunnen we er nu gewoon echt niet bij hebben. Maar toch voelt het alsof het ons kindje is. We hebben allebei erg veel moeite met een abortus. In het ziekenhuis hebben we een echo laten maken, ons boontje is inmiddels 10 weken, iets groter als 2 cm, toen ik de foto zag raakte ik helemaal overstuur. We zijn nog niet klaar om samen een kind te krijgen, en het doet ons pijn om het geen kans op leven te geven. Dat doet zoveel pijn.
Deze week laten we het spiraaltje verwijderen en mijn baarmoeder leegzuigen.
Met heel veel verdiet in ons hart nemen we afscheid van ons zieltje.
Ik kan me voorstellen dat jullie er heel veel moeite mee hebben om het weg te laten halen, en dat dit heel veel schuldgevoelens oproept. Met recht een enorm dilemma. Heel veel sterkte volgende week, en ook voor de tijd die daarna komt...
! My GOD meid wat naar ..................