Net als de voorgaande dames heb ik ook een mirena laten zetten. Dit nadat ik binnen 2 jaar, 2 gezonde kinderen op de wereld had gezet.
Sommigen zullen misschien denken dat is zeker snel gegaan, maar bij mijn eerste wilde het niet en moest de medische kant aangesproken worden, daarna werd er verteld dat "de natuurlijke weg niet kon", maar het resultaat huppelt sinds 10 maanden hier vrolijk rond. Afijn daar gaat het natuurlijk niet over
. Dus bij mijn 2e kreeg ik te horen dat het verstandig zou zijn om toch aan anticonceptie te beginnen. Hier had ik het samen met manlief al overgehad en ja ik zou het spiraal gaan gebruiken. Veel vriendinnen/familieleden hadden ook z'n ding en waren helemaal te spreken. Heb in het verleden ook wel de microgynon 30 gebruikt, maar daar kwam ik ontzettend van aan en kreeg heel veel puisten. Dat nooit weer dus zo gezegd zo gedaan. Ik maar verteld dat ik dan de mirena wel graag wilde. Gyn zei ook nog dat dat de beste oplossing zou zijn, ook omdat ik mijn tabletten wel eens tot vaak vergeet. Nu geen omkijken meer na. Ik blij, man blij en even geen nieuwe zwangerschap. Ik na een maand of 2, 3 weet het niet meer zeker laten zetten. Daarvoor had ik nog al wat moodswings, maar dat zou minderen had de gyn gezegd. Gezin helemaal blij . In die periode was ik echt niet te genieten. Het erin plaatsen ging allemaal wel, ik had wel verhalen gelezen en dacht echt van als mij dat maar niet overkomt, maar ik was zo klaar en vroeg nog aan de dokter "zit dat ding er nu al in?" Na plaatsing voelde ik helemaal niets, voelde me kiplekker. Humeur leek te verbeteren noem maar op. Na 3 maanden toen begon de ellende eigenlijk. Ik kreeg stemmingswisselingen, was helemaal hyper, kon om niets huilen, kreeg een ontzettende droge huid en gelukkig dan geen puisten. Slapen ging minder tot bijna niet. Misschien 2 uurtjes slaap en that's it. Ik naar de dokter. Legde het verhaal uit en ik kreeg een medicijn mee om rustig te worden. Ik op internet kijken, dit geven ze dus ook aan vrouwen die depressief zijn. Ik de volgende dag weer bellen om te zeggen dat ik niet depressief ofzo ben. Nou hij had gekeken en het leek veel op PTS (post traumatische stress stoornis). Hallo, ik ben daar te nuchter voor en nee dat ben ik niet. Mijn man zei ook nog, de dokter heeft er voor geleerd en zal het wel weten en als ik dus mij beter ga voelen dan gaat het in de relatiesfeer ook goed. Het werd van kwaad tot erger. Ik sliep helemaal niet meer en werd helemaal hyper. Ik weer aan de telefoon met de dokter en ik weer de klachten uitgelegd en dat ik ook wel graag weer eens wilde slapen. Mijn geest wilde dat wel graag maar mijn lichaam niet. Het leek wel of mijn lichaam niet tot rust wilde komen en mijn geest wilde dat wel. Hierdoor hartkloppingen, hiervoor ook opgenomen geweest. Dachten dat ik in een vervroegde menopauze terecht was gekomen :S. Ik lag daar als 26 jarige vrouw en werd haarfijn gezegd dat ik in de menopauze terecht was gekomen. Mijn man en ik hadden daarvoor al een paar keer op internet gekeken en sommige klachten kwamen dus van de Mirena. NOu niets dan waar zeiden de dokters. De 1 heeft wat meer bijwerkingen dan de ander, maar soms zit het tussen de oren! We moesten het allemaal met korreltje zout nemen. Ondertussen waren we alweer een paar weken verder en bleef vloeien en de relatie met mijn man bekoelde hevig. Ik had altijd een hoog libido maar nu was het tot onder het vriespunt gezakt. Dit werkte dus ook niet mee. Ik weer bellen nu met het ziekenhuis en ik voelde me gewoonweg niet begrepen. Toch maar een afspraak gemaakt. Ik al mijn medicatie ook meegenomen. Was natuurlijk volgens de huisarts al zwaar depressief en ik zat in de ontkenningsfase. (had brief gelezen voor het ziekenhuis). Ik daar aangekomen en mijn man ging deze keer ook mee. Ik alles uitgelegd en mijn man vulde me aan. Daarbij kwam ook nog dat ik die Mirena begon te voelen. Als ik een beetje voorover ging buigen of dat ik van zit naar staan of van staan naar zit ging. Als ik ging lopen dan voelde ik dat ding. Echo gemaakt hij zit goed mevrouw. GRRRRRR.... Kon die vent wel met z'n hoofd door de muur drukken. Mijn man kwam toen met de oplossing om de mirena er dan maar uit te halen. We hadden niets dan narigheid gekregen en mijn man wilde nu ook wel weer eens zijn vrouw terug. Dat ging niet zomaar. Ik moest er over nadenken zeiden ze. Het was toch wel weer een hoop geld wat je in de vuilnisbak gooide? : 
. Dokters praten over geld? Toen brak mijn klomp en zei tegen ze haal hem er maar uit. Ben er nu toch en dan kijken we we wel of het aan dat ding ligt om dat ik mij zit aan te stellen. Dat kon niet. Ik moest nog een week of 2 wachten. Heb die 2 weken op zware pijnstillers geleefd. Leek wel een zombie. Als ik de foto's terug kijk dan zie ik echt een totaal ander persoon. 2 weken later weer afspraak en na veel wikken en wegen lag ik dus weer op de bank en hij ging eruit. Ik allang blij dat de mirena eruit gaat. Daar ging de dokter weer en na een min. of 2 oeps kreeg ik te horen, ja wat oeps.. Zei de dokter heb ik hem 2 weken geleden er niet al uitgehaald? Nee hoor, dat kon niet, want we moesten er eerst over nadenken. Nou ik zie hem niet. Ging een andere eendenbek in en hij ging even wroeten... Na een eeuwigheid eindelijk ja hoor ik zie hem. De mirena was gekanteld en het meeste zat nu in mijn baarmoeder en scheef. Hierdoor dus steeds bloedingen zei de dokter. Daarna na wat wrikken had hij hem eruit. Ik hem hem nog gezien en hij was helemaal verbogen. Toen de mirena eruit was, was het een complete opluchting. Niet gelijk erna maar het heeft eventjes geduurd paar dagen ofzo, werden mijn moodswings minder en verdwijnden. Ik ben niet hyper, hartkloppingen gingen weg. Al die klachten werden veel minder en gingen weg. Het kwam dus wel degelijk door de Mirena. Libido is weer normaal, wel wat minder maar mijn man hoor ik niet klagen. Ik ben nu weer een leuke/lieve moeder, vrouw. Voor mij dus nooit weer z'n ding. Ik doe het wel zonder anticonceptie en neem wel een abbonementje op de durex 
. Wat ik er nog aan over heb gehouden is dat je eigen intuitie het beste is en daar naar moet blijven luisteren. Ook al verklaren ze je allemaal voor gek. Gewoon doorzetten. Ook heb ik nog heel veel haaruitval, maar dat kan nog komen door mijn bevalling van 10 maanden terug ongeveer. En nu kijk ik graag uit wanneer ik weer voor het 1 ongesteld ga worden.. Weet iemand dat misschien? De ontrekkingsbloeding heb ik gehad, 2 dagen daarna. Maar ik wil nu niet weer de dokter bellen voor weer een dosis hormonen. Doe het wel zonder als het even kan. Ik heb wel steeds krampen en dan lijkt het net of het gaat doorzetten, maar er komt niets... Sorry voor het lange verhaal maar moest het even kwijt.
Groetjes sjanin